Deze week viel de brief van het UWV op de deurmat. De laatste die ik zou krijgen wat betreft mijn WIA aanvragen, want inmiddels kan ik mijn Wajong en WIA aanvragen niet meer op een hand tellen. Het voelt inmiddels of ik het uitschot ben van de samenleving. Ik behoor niet eens meer tot de zieken waar voor gezorgd word dat zij nog rond kunnen komen.
Nee, endometriose is geen medische grond om op af gekeurd te worden was de uitspraak. Er word niet eens meer naar mij als persoon gekeken. Niet naar hoe mijn lichaam op de ziekte reageert. Dat ik als een oudje achter de geraniums zit en soms zelfs amper mijn hond kan laten plassen en poepen, daar word niet naar gekeken. Deconditionering wordt het genoemd. Het is namelijk onmogelijk dat die ontstekingen in mijn buik voor een gevecht met mijn lichaam zorgen en mij uitputten. Laat staan dat de fysio mijn conditie als normaal heeft vast doen stellen.
Konden we het UWV maar 10 jaar terug in de tijd laten gaan, toen ze nog wel sociaal en begripvol waren. Want die torenhoge zorgkosten moeten nu uit een leeg potje komen omdat de regering het niet wil aanvullen. Daarvoor in de plaats mag ik nu gaan solliciteren, om mijn recht op WW te behouden, op een vacature waar ik toch geen kans op maak. Laat staan aan kan. Want zeg nou zelf, wie wil er tegenwoordig nou nog iemand aannemen die al ruim twee jaar bij huis zit?!