Ziek zijn

Opeens overkomt het mij, overvallen door een ziekte. Energie ontbreekt en ik kan nauwelijks meer een stap zetten. Allemaal onderzoeken die mij het naampje fibromyalgie en cvs opleveren. Niet levensbedreigend, maar ik zit er mijn hele leven aan vast. Iedereen leeft met me mee met kaartjes, appjes en bezoekjes. Maar langzaam aan is dat steeds minder geworden. Het is normaal geworden en het hoort bij mij. 

Vrienden waarvan je dacht dat ze vrienden zijn, hoor je nauwelijks meer wat van. Je leert je vrienden en familie erg kennen. Zelfs na operaties en een nieuw naampje (endometriose), laten sommigen het afweten. Daarvoor in de plaats krijg je hechtere vriendschappen, maar ook nieuwe. Lotgenootjes, die je begrijpen. Waar je mee kan lachen en huilen.

Inmiddels heb ik al een hele weg bewandeld, bijna 3 jaar alweer. Een hele strijd met heel veel vallen en weer opstaan. Een weg zonder einde die nooit makkelijk zal gaan worden. Een weg die ik mijn hele leven mag bewandelen met een flinke rugzak op mijn rug. Makkelijk zal het nooit worden, hooguit wat dragelijker.