De zomer is hier. Naast het heerlijke weer zijn er ook velen die vakantie hebben en erop uit trekken. Dagjes weg of zelfs hele vakanties staan gepland.
De afgelopen jaren zijn wij amper de deur uit geweest. In de zomers hadden we heerlijke huisjes gehuurd op een mini afstand hier vandaan zodat het voor mij zo min mogelijk belastend zou zijn. Heerlijk op pad met allemaal spelletjes, tijdschriften en puzzelboekjes zodat wij het huisje niet hoefden te verlaten. Geslaagde vakanties waren het voor ons, ondanks dat mijn lichaam dat al zwaar vond.
Inmiddels heb ik geleerd dat ik af en toe dingen moet doen waar ik achteraf "spijt" van kan krijgen. Waar mijn lichaam van kan gaan schreeuwen van de pijn en waarvan de naweeën nog lang voelbaar zijn. Dit mag ik van mijzelf heel af en toe doen, omdat het eigenlijk een uitputtingsslag is.
Na een lange reis en heel wat indrukken zijn we eindelijk weer in Nederland beland. Want dit jaar ging de reis niet alleen buiten Nederland, zelfs niet in de EU. Nee, we zijn helemaal afgereisd naar China. Een broer die ging trouwen was de echte reden. Want oh wat wilde ik daar graag bij zijn.
De heenreis was een ramp. Alleen de treinreis was al slopend en nog voordat het vliegtuig opsteeg hield ik het niet meer. De stewardess vroeg nog of het niet beter was dat ik gewoon in Nederland bleef. Maar geen haar op mijn hoofd dat ik dat ging doen, alles was al betaald en ik wilde de bruiloft voor geen goud missen. De vlucht was dus zwaar, ik had nauwelijks geslapen en veel pijn. Via een overstap in Beijing kwamen we zo'n 14 uur later in Changsha aan. Eindelijk in China! En het geluk was dat de hotelkamer heerlijke bedden had! De eerste dagen heb ik ook niet veel meer gezien dan dat, op een etentje met de oom van mijn schoonzusje na. Vriendelijke en gastvrije mensen met een veel te groot huis.
Zondag was het dan eindelijk zo ver. Helemaal aan de andere kant van de wereld zou mijn broer gaan trouwen. Een hele happening, want bij het hotel stond al veel familie klaar om in een stoet naar de locatie te gaan. In veel te dure auto's zijn we de trouwauto gevolgd naar de locatie. Met een omweg natuurlijk, want 5 minuten auto showen was niet genoeg. Na heel wat selfies met Chinezen op locatie, we waren nogal bijzonder daar geloof ik, begon de ceremonie. Ik denk dat hij ongeveer 20 minuten duurde en kon geen woord verstaan, maar het was bijzonder!
Daarna draaide alles om eten. Allemaal dieren werden met kop en al op tafel geserveerd. Dat was wel even slikken, want zo kennen we dat niet. In totaal heeft alles bij elkaar ongeveer 2 uur geduurd en heeft mijn schoonzusje 3 jurken aangehad. En met een hele ervaring rijker belandden we mooi op tijd op de hotelkamer.
Een paar dagen later vlogen Bas en ik heerlijk naar een bounty eiland om helemaal niks te doen. En op een tempel na hebben we dat heel goed gedaan. Dat had ik nog wel een paar weken langer kunnen doen! Heerlijk niksen! En dat maakt de buikpijn een stuk dragelijker, want we hadden niks geen verplichtingen.
De week erna was een ander verhaal. We vlogen naar Beijing om daar mijn ouders, broer en schoonzus weer tegen te komen. Zij hadden in de tussentijd rondgereisd door een deel van China. Het was leuk om ze weer te zien, dat zeker! Het hotel was ook heel goed, maar wel wat ouder. Alleen had ik het gevoel of ik op een steen sliep. Jeetje, wat waren dat harde bedden. Echt uitrusten deed ik dus niet en de drukte van de stad viel me zwaar. Ondanks dat we de rolstoel bij ons hadden, zodat ik me zoveel mogelijk van prikkels kon afsluiten, werd dit mij veel te veel. Mijn buik begon aan alle kanten te protesteren en ik was doodop. Helaas was een omboeking van een vlucht te duur, dus ik moest mijn tijd uitzitten.
Gelukkig zijn we sinds gister weer heerlijk aangekomen in Nederland! Na een vlucht van 10 uur waarin ik grotendeels heb liggen slapen en een treinreis van 2 uur, kan ik nu weer eindelijk genieten van mijn eigen bed, onze heerlijke bank en de pittenzak! Wat heb ik die warmte op mijn buik gemist zeg.
Achteraf gezien was deze reis veel te veel van het goede. Het was veels te intensief en te zwaar en ik zal nog een hele lange tijd nodig hebben om te herstellen. De planning blijft dus, op mijn doktersafspraken na, helemaal leeg. En ik ga heerlijk genieten van alle rust en hopen dat mijn buik snel weer rustig word.
