Toen ik nog niet ziek was, was dat ook voor mij geluk. Je haalde de energie uit alles om je heen. Inmiddels weet ik wel beter. Dat de afgelopen drie jaar zwaar zijn geweest kan ik zeker niet ontkennen. Ik heb zelfs echt ongeluk gekend. Het niet meer kunnen genieten van de dingen om me heen. Het niet meer kunnen stralen als voorheen.
Men zegt niet voor niets dat je echt leert genieten van de kleine dingen als je niets anders meer kunt. Al die tijd heb ik gedacht dat het onzin was. Ach, dat zal wel meevallen. Ik was immers gelukkig.
Nu ik echt heb gevoeld hoe het is om geen geluk te hebben. Nu ik weet hoe het is om je leven onder je vandaan getrokken te voelen worden. Kan ik eindelijk na drie extreem zware jaren zeggen dat ik echt gelukkig ben. Dit intense geluk, wat van binnenuit komt. Het intense geluk, waar ik in mijn eentje van kan genieten en waar ik niemand voor nodig heb. Het is iets wat zo bijzonder voelt, iets wat ik nog nooit gekend heb. Het is zelfs niet te omschrijven hoe bijzonder zoiets voelt.
Een ziekte doet veel en brengt nog meer met zich mee. Het zal altijd iets zijn wat bij mij is en nooit weg zal gaan. Het zal iedere seconde van de dag laten weten dat het bij mij is en mij nooit in de steek laten. En het mooiste daarvan is dat dat oké is. Dat dat van mij is en dat dat bij mij hoort.
Het voelt echt zo vrij en zo bijzonder. En ik zou het op iedereen willen overbrengen. Dat intense en ontzettend bijzondere gevoel, zo heerlijk dicht bij jezelf! Eindelijk kan ik voor het eerst in mijn leven ECHT zeggen dat ik zo onwijs gelukkig ben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten